14 Μάι Σωκράτης: Πόσο ακαταμάχητος πρέπει να είναι ο Χαρμίδης , αν συμβαίνει να έχει ένα ακόμα μικρό προσόν ! (ΠΛΑΤΩΝ) | Μέρος Β’
Ω Ηρακλή, είπα εγώ, πόσο ακαταμάχητο περιγράφετε τον άνδρα, αν συμβεί να έχει ακόμα κι ένα μόνο μικρό προσόν.
Τι; είπε ο Κριτίας.
Αν τυχαίνει να έχει γεννηθεί με καλή ψυχή. Πρέπει, νομίζω, τέτοιος να είναι αυτός, Κριτία, αφού ανήκει στη δική σας οικογένεια.
Ναι, αποκρίθηκε, αλλά και σε αυτά είναι πολύ και καλός και χρηστός.
Γιατί λοιπόν να μην τον απογυμνώσουμε ως προς αυτό ακριβώς το μέρος και να μην το παρατηρήσουμε πριν από τη σωματική ομορφιά; Διότι, οπωσδήποτε, κατά τη γνώμη μου, στην ηλικία που είναι, θα θέλει πια να συζητήσει.
Και βέβαια, είπε ο Κριτίας, διότι και τη φιλοσοφία αγαπά και έχει ιδιαίτερη κλίση προς την ποίηση, όπως πιστεύουν και οι άλλοι και ο ίδιος.
Τούτο το προτέρημα, αγαπητέ Κριτία, το έχετε από παλιά από τη συγγένεια με τον Σόλωνα. Γιατί όμως δεν μου παρουσιάζεις τον νεαρό, καλώντας τον εδώ; Διότι φυσικά, ακόμα κι αν τύχαινε να είναι ακόμα πιο νέος δεν θα ήταν άπρεπο να συζητά μαζί μας ενώπιόν σου, αφού είσαι κηδεμόνας και συνάμα εξάδελφός του.
Σωστά μιλάς, είπε, ας τον καλέσουμε. Και ταυτόχρονα είπε στον ακόλουθό του: Παιδί, φώναξε τον Χαρμίδη και πες του πως θέλω να τον συστήσω σ’ ένα γιατρό για την αρρώστια που μου έλεγε νωρίτερα ότι έχει πάθει. Και ο Κριτίας στρεφόμενος σε μένα είπε: Μου παραπονέθηκε πριν λίγο ότι αισθάνεται κάποιο βάρος στο κεφάλι, όταν σηκώνεται το πρωί τι σε εμποδίζει όμως να προσποιηθείς απέναντί του ότι γνωρίζεις κάποιο φάρμακο για τον πονοκέφαλο;
Τίποτα, είπα- φτάνει να έρθει. Μα θα έρθει, μου είπε.
Έτσι και έγινε. Ήρθε, και προκάλεσε πολύ γέλιο διότι καθένας από μας που καθόμαστε άρχισε να σπρώχνει τον διπλανό του βιαστικά, για να καθίσει κοντά του, μέχρις ότου από τους δυο τελευταίους που κάθονταν στα άκρα, αναγκάσαμε τον ένα να σηκωθεί και τον άλλο τον ρίξαμε προς τα πλάγια. Εκείνος όμως, μόλις ήρθε, κάθισε ανάμεσα σε μένα και στον Κριτία. Τότε όμως, φίλε μου, ένιωσα μια αμηχανία κι έχασα το προηγούμενο θάρρος που είχα, ότι θα μπορούσα τάχα πολύ εύκολα να συζητήσω μαζί του κι όταν, αφού του είπε ο Κριτίας ότι εγώ ήμουν αυτός που γνώριζε το φάρμακο, με κοίταξε κατάματα – αδύνατο να περιγράψω πώς- κι ετοιμαζόταν να με ρωτήσει, ενώ όλοι όσοι βρίσκονταν στην παλαίστρα έκαναν κύκλο γύρω μας, τότε πια, φίλε μου, είδα μέσα από τα ρούχα και άναψα κι έχασα πια το μυαλό μου και θεώρησα σοφότατο τον Κυδία στα ερωτικά, όταν συμβούλευε ένα φίλο του για κάποιο ωραίο παιδί λέγοντας, «Ελάφι εσύ, πρόσεξε μην αντικρίσεις το λιοντάρι, γιατί θα γίνεις λεία του» έτσι κι ο ίδιος πίστεψα πως έχω γίνει θύμα ενός τέτοιου θηρίου. Όταν όμως με ρώτησε αν γνώριζα το φάρμακο για τον πονοκέφαλο, κατάφερα να του απαντήσω ότι το γνώριζα.
Ποιο είναι λοιπόν; ρώτησε.
Τότε του απάντησα ότι αυτό είναι κάποιο βότανο και ότι μαζί με το φάρμακο πηγαίνουν και κάτι ξόρκια, τα οποία, αν έλεγε κάποιος ταυτόχρονα με τη χρησιμοποίηση του φαρμάκου, αυτό θα τον θεράπευε τελείως χωρίς τα ξόρκια όμως, το βότανο δεν ωφελεί καθόλου. Τότε μου είπε: Θα αντιγράψω από σένα τα ξόρκια.
Με ποιον από τους δύο τρόπους, αν με πείσεις ή και δίχως να με πείσεις;
Γέλασε και απάντησε: Αν σε πείσω, Σωκράτη. Ας είναι, είπα· γνωρίζεις λοιπόν ακριβώς το όνομά μου;
Θα ήμουν αδικαιολόγητος, αν δεν το γνώριζα, είπε διότι πολύς λόγος γίνεται για σένα μεταξύ των συνομήλικών μου και θυμάμαι μάλιστα ότι και όταν ήμουν παιδί, συναναστρεφόσουν με αυτόν εδώ τον Κριτία.
Ωραία, αποκρίθηκα· γι’ αυτό τώρα θα σου μιλήσω πιο ελεύθερα για τα ξόρκια, τι είδους είναι πριν από λίγο δεν ήξερα με ποιο τρόπο να σου δείξω τη δύναμή τους. Τα ξόρκια λοιπόν, Χαρμίδη, είναι τέτοια, ώστε δεν μπορούν να θεραπεύσουν μόνο τον πονοκέφαλο, αλλά όπως ακριβώς και οι καλοί γιατροί, όπως κι εσύ ίσως έχεις ήδη ακούσει, όταν τους επισκεφθεί κάποιος με πονόματο, του λένε πως δεν μπορούν να επιχειρήσουν να του γιατρέψουν μόνο τα μάτια, αλλά πως είναι ανάγκη να φροντίσουν συγχρόνως και το κεφάλι του, αν πρόκειται να γίνουν καλά τα μάτια· και λένε επίσης ότι το να νομίζει κάποιος πως είναι δυνατό να θεραπευτεί χωριστά το κεφάλι, χωρίς να θεραπευτεί μαζί ολόκληρο το σώμα, είναι μεγάλη ανοησία. Γι’ αυτό τον λόγο καθορίζοντας διαιτητικές αγωγές για όλο το σώμα, μαζί με το σύνολο προσπαθούν να θεραπεύσουν και να κάνουν καλά το μέρος μαζί με το όλο ή μήπως δεν ξέρεις πως αυτά λένε οι γιατροί και πως έτσι έχουν τα πράγματα;
Ασφαλώς, είπε.
Νομίζεις λοιπόν πως είναι σωστή αυτή η άποψη και την αποδέχεσαι;
Πιο σωστή απ’ όλες, είπε.
ΠΛΑΤΩΝ
ΙΠΠΑΡΧΟΣ
(* Φιλοκερδής)
ΘΕΑΓΗΣ
(ἢ Περὶ φιλοσοφίας)
ΧΑΡΜΙΔΗΣ
(ἢ Περὶ σωφροσύνης)
Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ
