Έχει πράγματι ομορφιά ένα λουλούδι; Έχει πράγματι ομορφιά ένα φρούτο; Όχι: έχουν μόνο χρώμα και μορφή Και ύπαρξη. Ομορφιά ονομάζεται κάτι που δεν υπάρχει Αλλά την αποδίδω στα πράγματα ως αντάλλαγμα της ευχαρίστησης που εκείνα δίνουν σε μένα. Δεν είναι τίποτα άλλο. Fernando Pessoa Ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά Lectures Bureau ΠΗΓΗ : poemhunter.com EIKONA : pinterest.com/pin/10555380371110767/...
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Κοιμόταν η Συνείδηση στην αγκαλιά της Λήθης, μέσα σε μύρων υδρατμούς, πάνω σε φύλλα ρόδων, κι αναγελούσα χαίρεται μες στο γλυκό της ύπνο την Αμαρτία, την Ηδονή, την Ομορφιά, το Ψέμμα. Χιλιάδες άρπες γύρω της τον ύπνο της λικνίζουν. Και σαν την είδε έτσι γλυκά ναποκοιμιέται η Τύψη παίρνει μορφή τ’...
Οι Δέκα Εντολές για Γυναίκες (Απ’ το «Σκολειό για γυναίκες» του Μολιέρου) Πρώτη Όποια μπαίνει με στεφάνι στο κρεβάτι τ’ αλλουνού σ’ ό,τι κάνει και δεν κάνει πάντα να κοιτάει ομπρός της, να μη βγάνει από το νου,πως δεν είναι κανενού παρά μοναχά τ’ αντρός της. Δεύτερη Για φορέματα και λούσα η φτωχιά καθώς κι...
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΑΛΙ Εἰς τὸν Θεόκριτο παραπονιούνταν μιὰ μέρα ὁ νέος ποιητὴς Εὐμένης. «Τώρα δυὸ χρόνια πέρασαν ποῦ γράφω, κ’ ἕνα εἰδύλλιο ἔκαμα μονάχα. Τὸ μόνον ἄρτιόν μου ἔργον εἶναι. Ἀλλοίμονον, εἲν’ ὑψηλὴ τὸ βλέπω, πολὺ ὑψηλὴ τῆς Ποιήσεως ἡ σκάλα· κι ἀπ’ τὸ σκαλὶ τὸ πρῶτο ἐδῶ ποῦ εἶμαι ποτὲ δὲν θ’ ἀναιβῶ...
Μ’ άσπρα πουλιά και σύννεφα τον ουρανό θα ντύσω και τ’ όνομά σου αθάνατο στην πέτρα θα κεντήσω Στο περιβόλι τ’ ουρανού θα μπω για να διαλέξω δάφνη μυρτιά κι αμάραντο στεφάνι να σου πλέξω Αθήνα, Αθήνα χαρά της γης και της αυγής μικρό γαλάζιο κρίνο Κάποια βραδιά στην αμμουδιά κοχύλι σου θα γίνω χαρά της γης και...
Ασ’ τους ανθρώπους να φωνάζουνε ζήτω Να σηκώνουν κεφάλι Και να σκύβουν ξανά Ασ’ τους ανθρώπους τους βαριέμαι και πλήττω Μια ζωή θεωρίες Και καρδιά πουθενά Χαμογέλα μου εσύ Κι ας τον κόσμο να ζει Στο δικό του βασίλειο Χαμογέλα να δω Στα χειλάκια τα δυο Ένα ολόκληρο ήλιο Ασ’ τους ανθρώπους τη δουλειά τους να κάνουν Να...
Στ' όνομα του τέλειου ψηλού μετώπου Στ' όνομα των ματιών που κοιτάζω Και του στόματος που φιλώ Για σήμερα και για πάντα. Στ' όνομα της θαμμένης ελπίδας Στ' όνομα των δακρύων μέσα στη νύχτα Στ' όνομα των φυτών που φέρνουν γέλιο Στ' όνομα του γέλιου που φέρνει φόβο. Στ' όνομα του γέλιου κάτω...
Το υπόγειο Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε, άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους, θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος, μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα, τις δίψες, τις παραχωρήσεις, μετράω τις κακίες μου,...
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου. Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση μ’ αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ’ ουρανού, και με τον ήλιον όπου θα τα διαπεράση. Ας υποθέσουμε πως είμαστε εκεί πέρα, σε χώρες άγνωστες της δύσης, του βορρά, ενώ...
Καθόμαστε σαν πάντα οι δύο βράδυ στο σπίτι˙ αντικρινά της εγώ γειρμένος στο βιβλίο, σκυμμένη εκείνη στη δουλειά της. Και το βιβλίο ήτανε στίχοι, ψυχή από λάμψη και αρμονία˙ έτσι εκεί τ’ άνοιξα στην τύχη, και νά τί διάβασα: «Ευτυχία! Λουλούδι, σε ποιά χώρ’ ανθίζεις, σε ποιό γιαλό, μαργαριτάρι; Αστέρι, ποιές μεριές φωτίζεις, και ποιές καρδιές...
