Ένας γενναίος ιππότης χαρούμενα ντυμένος, μ’ ήλιο και με βροχή, τη λύρα του ζωσμένος ταξίδεψε να βρει την χώρα του Ελντοράντο. Μα γέρασεν ο νέος ο ιππότης ο γενναίος. Με θλίψη κι η καρδιά του γέμισε που δεν βρήκε μήτε ίχνος καν μπροστά του της χώρας του Ελντοράντο. Κι όταν η δύναμή του έφυγε απ’ το κορμί του, συνάντησε...
Ένας Ταξιδευτής σκέψεων και χρόνων—ειρήνης και πολέμων, Νεότητας από καιρό εξοδεμένης, και μέσης ηλικίας που ξεπέφτει, (Όπως ο πρώτος τόμος μιας ιστορίας που μελετήθηκε κι αφέθηκε στην άκρη, και αυτός εδώ ο δεύτερος, Τραγούδια, αποκοτιές, καιροσκοπίες, που πάνε για να κλείσουν,) Αργοπορώντας μια στιγμή, εδώ και τώρα, σ' Εσένα...
Αν μπορώ να σταματήσω μια καρδιά που πάει να σπάσει Δεν θα ζήσω μάταια. Αν μπορώ να απαλύνω μιας ζωής την Οδύνη Ή να ηρεμήσω άλλου τον Πόνο Ή να βοηθήσω έναν μισολιπόθυμο Κοκκινολαίμη Να μπει ξανά μες στη Φωλιά του Δεν θα ζήσω μάταια. Emily Dickinson Εικόνα: https://www.pinterest.co.uk/pin/424253227366953970/...
Όταν τα φύλλα πέφτουνε πέρα στις πεδιάδες , Έτσι το λευκό σκεπάζει τις κοιλάδες, Κι όμως λάμπει η μέρα από υψήσταλτες ηλιαχτίδες, Λάμπει το πανηγύρι στις πόλεις, ήδη από τις πύλες. Είναι η νηνεμία της φύσης, των αγρών η σιωπή Είναι σαν των ανθρώπων το πνεύμα, και υψηλότερες οι Διαφορές φαίνονται,...
Κατέρχεται η νέα μέρα, από ύψη μακρινά, Από την χαραυγή κατάγεται το πρωινό καθώς ξυπνά, Στολισμένο με ζωντάνια στους ανθρώπους γελά, Απαλά κι η ανθρωπότητα διαπερνιέται με χαρά. Μια νέα ζωή αποκαλύπτεται στο μέλλον, Μ’ απαστράπτοντα λουλούδια, το σημάδι χαρούμενων ημερών, Η μεγάλη κοιλάδα, η γη γεμάτη καρπούς, Κι ο θρήνος στέκει...
Τώρα που όλα μοιάζουν ξένα και δε βρίσκουμε μια λύση, τώρα είναι η στιγμή να μην καταλάβουμε αφήνοντας το χρόνο να κυλήσει. Μη φοβηθείς να ζήσεις και να πληγωθείς γιατί κι ο πόνος κάποτε χαρά δίνει, πόνα πολύ, πόνα αρκετά, μα να πονάς μόνο όσο πρέπει γιατί ό,τι ζούμε συνοδεύεται από οδύνη. Μιας και...
Είναι τρία μαθήματα που θα σημείωνα με φλεγόμενη πένα να καίει βαθιά, αφήνοντας ένα χνάρι ευλογημένου φωτός εκεί που θνητό στήθος πάλλει. Έχε Ελπίδα. Κι αν υπάρχουν μαύρα σύννεφα, κι αν υπάρχουν απογοητεύσεις κι όχι όνειρα, άσε το συνοφρύωμα, η σκιά του μάταιη, αφού την κάθε νύχτα ακολουθεί ένα πρωί. Έχε Πίστη. Όπου...
Νοέμβριος 1905 Παράξενο να τριγυρνάς στην ομίχλη! Μόνη κάθε πέτρα, μόνος κάθε θάμνος, Κανένα δέντρο δεν βλέπει το άλλο, Καθένας είναι μόνος. Ήταν ο κόσμος μου γεμάτος φίλους, Όταν η ζωή μου ήταν ακόμη φως Τώρα που πέφτει ομίχλη, Κανένας δεν είναι ορατός. Πράγματι, κανείς δεν είναι σοφός, Αν το σκοτάδι δεν γνωρίζει, Αυτό το οποίο...
Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος σκυμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος· με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά. Και μες των άθλιων γηρατειών την καταφρόνια σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια που είχε και δύναμι, και λόγο, κ’ εμορφιά. Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει. Κ’ εν τούτοις...
