28 Οκτ Το μεγαλύτερο κακό της εποχής μας είναι ότι η επιστήμη και η θρησκεία θεωρούνται δύο δυνάμεις εχθρικές και ασυμβίβαστες. Ολέθριο πνευματικό κακό (EDWARD SHURE)
Το μεγαλύτερο κακό της εποχής μας είναι ότι η επιστήμη και η θρησκεία θεωρούνται δύο δυνάμεις εχθρικές και ασυμβίβαστες. Ολέθριο πνευματικό κακό, το οποίο ύπουλα διεισδύει σε όλα τα πνεύματα.
Όπως κάθε επαναλαμβανόμενη διανοητική βλάβη εξελίσσεται σε ψυχικό νόσημα, έτσι και το αποτέλεσμα της διαμάχης επιστήμης και θρησκείας είναι ένα αθεράπευτο κοινωνικό πρόβλημα.
Όσο ο χριστιανισμός περιοριζόταν στη διάδοση μιας πίστης στην ημιβάρβαρη ακόμα Ευρώπη, όπως υτή ήταν τον Μεσαίωνα, αποτελούσε σοβαρή ηθική δύναμη και διαμόρφωνε τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Όσο η εμπειρική επιστήμη, αφού αποκαταστάθηκε τον 16ο αιώνα, ήταν περιορισμένη στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων της λογικής και της ελευθερίας της, μπόρεσε με τη δύναμή της να ανανεώσει την όψη του κόσμου, να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τα αιώνια δεσμά του και να προσφέρει στο ανθρώπινο πνεύμα ακλόνητες βάσεις.
Επειδή όμως η Εκκλησία δεν μπόρεσε να αποδείξει το βασικό δόγμα της και να το υπερασπισθεί μπροστά στις αντιρρήσεις της επιστήμης, αναγκάστηκε να παγιδευθεί μέσα του, σαν μέσα σε κάστρο χωρίς πολεμίστρες, προσπαθώντας να αντιτάξει τη θεία πίστη στη λογική, σαν να ήταν μια απόλυτα αναντίρρητη εντολή. Το ίδιο και η επιστήμη, μεθυσμένη από τις ανακαλύψεις της στον φυσικό κόσμο, αγνόησε τον ψυχικό και πνευματικό κόσμο και έγινε αγνωστική ως προς τη μέθοδο και υλιστική ως προς τις αρχές και τον σκοπό της. Παράλληλα η φιλοσοφία, αποπροσανατολισμένη και αδύναμη ανάμεσα στις δύο (θρησκεία και επιστήμη), απαρνήθηκε το δικαίωμά της να βυθίζεται στην υπερβατική σκέψη, με αποτέλεσμα να προκληθεί ένα μεγάλο χάσμα στην ψυχή του ατόμου , αλλά και στην κοινωνία. Η διαμάχη αυτή στην αρχή της στάθηκε αναγκαία και επωφελής, γιατί αποκατέστησε τα δικαιώματα της λογικής και της επιστήμης, στη συνέχεια όμως εξελίχθηκε σε αίτιο πνευματικής αδυναμίας και στειρότητας.
Η θρησκεία ικανοποιεί τις ανάγκες της καρδιάς με την αιώνια γοητεία της, ενώ αντίθετα η επιστήμη ικανοποιεί τις ανάγκες του μυαλού και από αυτό αντλεί την ακατανίκητη δύναμή της.
Εδώ και αρκετό καιρό όμως αυτές οι δύο δυνάμεις παλεύουν μεταξύ τους. Στέκονται αντιμέτωπες και αλληλοπροκαλούνται, η θρησκεία χωρίς αποδείξεις και η επιστήμη χωρίς ελπίδα. Τελικά καμία από τις δύο δεν μπορεί να νικήσει την άλλη.
Έχει επικρατήσει μια βαθιά αντίθεση όχι μόνο ανάμεσα στο κράτος και την εκκλησία, αλλά και μέσα στον κύκλο της επιστήμης και στον κύκλο της εκκλησίας και μέσα στη συνείδηση κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου. Διότι, σε όποια φιλοσοφική, αισθητική και κοινωνική σχολή και αν ανήκουμε, ενέχουμε δύο εχθρικούς κόσμους, που δημιουργούνται από δύο βaσικές ανάγκες του ανθρώπου: την ανάγκη για επιστημονική γνώση και τη θρησκευτική ανάγκη. Η κατάσταση αυτή διαρκεί περισσότερο από εκατό χρόνια και συνετέλεσε πολύ στην ανάπτυξη των ανθρωπίνων δυνατοτήτων με την όξυνση των αντιθέσεων.Αυτή ενέπνευσε την ποίηση και τη μουσική και τους χάρισε ανυπέρβλητο μεγαλείο.
Η συνεχιζόμενη όμως μέχρι τις ημέρες μας οξύτητα της αντίθεσης ανάμεσα στην επιστήμη και τη θρησκεία έχει αντίθετα αποτελέσματα. Όπως η εξάντληση είναι συνέπεια του υψηλού πυρετού, έτσι κι αυτή η αντίθεση έχει ως συνέπεια τον μαρασμό, την ανία, την αδυναμία. Η ενασχόληση της επιστήμης περιορίζεται αποκλειστικά στον φυσικό και υλικό κόσμο. Η ηθική φιλοσοφία δεν αποτελεί πια πνευματική πρωτοπορία. Η θρησκεία συνεχίζει να επηρεάζει μέχρι ενός βαθμού τις μάζες, αλλά δεν εξουσιάζει τα κοινωνικά στρώματα. Διατηρεί το μεγαλείο της με την ευσπλαχνία της, δεν ακτινοβολεί όμως πια με την πίστη της.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες η φιλολογία και η τέχνη έχουν χάσει την καλλιτεχνική αίσθηση. Μεγάλο τμήμα της νεολαίας έχει στραφεί στον νατουραλισμό που εισάγουν καινούργιοι δάσκαλοι, αδιαφορούν για τις αιώνιες αξίες, διαστρεβλώνοντας το όνομα της ίδιας της Φύσης, γιατί τα όσα εννοούν με τον όρο νατουραλισμός είναι τα κατώτερα ένστικτα, η ακολασία ή μια ωραιοποίηση της κοινωνικής ισοπέδωσης, δηλαδή πρόκειται για τη συστηματική άρνηση της ψυχής και του πνεύματος. Έτσι, η ψυχή χωρίς τα φτερά της πια, αναστενάζει και οδείρεται ακόμη και μέσα σε εκείνους που την υβρίζουν και την αρνούνται.
Στο τέλος του αιώνα μας, υλισμός, θετικισμός και σκεπτικισμός μαζί δημιουργούν μια ψευδή ιδέα για την αλήθεια και την πρόοδο. Οι επιστήμονες χρησιμοποιώντας την εμπειρική μέθοδο του Βάκωνα στη μελέτη του σύμπαντος με εκπληκτική ακρίβεια και εξαίρετα αποτελέσματα, διαμορφώνουν μια εντελώς υλιστική αντίληψη για την αλήθεια. Πιστεύουν πως την προσεγγίζουν με τη συσσώρευση μεγάλου αριθμού γεγονότων, και ίσως να έχουν δίκαιο στον τομέα τους. Το πιο σοβαρό όμως είναι ότι και οι φιλόσοφοι της εποχής μας πιστεύουν τα ίδια. Κάτω από αυτές τις προυποθέσεις είναι βέβαιο πως τα αρχικά αίτια και οι έσχατοι σκοποί θα παραμείνουν άγνωστα για το ανθρώπινο πνεύμα.
..Εντελώς διαφορετικά αντιλαμβάνονταν την αλήθεια οι σοφοί και οι θεόσοφοι της Ανατολής και της Ελλάδας. Γιατί εκείνοι γνώριαν ότι δεν μπορούν να την αποκτήσου νκαι να την εξισορροπήσουν χωρίς τη συνολική γνώση του φυσικού κόσμου. Κυρίως όμως γνώριζαν ότι πάνω απ’όλα η αλήθεια βρίσκεται μέσα μας, στην πνευνατική ύπαρξη της ψυχής. Για εκείνους η ψυχή ήταν η μόνη θεία πραγματικότητα και το κλειδί του σύμπαντος. Έτσι συγκέντρωναν τη θέλησή τους γύρω από τον πυρήνα της ψυχής, αναπτύσσοντας τις δυνάμεις που βρίσκονταν σε λανθάνουσα κατάσταση, φτάνοντας στο κέντρο της ζωής, στον Θεό, το φως του οποίου χαρίζει στον άνθρωπο την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τους άλλους ανθρώπους και τα όντα.
Edward Shure
ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΥΣΤΕΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ
ΕΙΚΟΝΑ : pinterest.com/pin/706713366554269203/
