15 Ιούν Σονέτο 29 (WILLIAM SHAKESPEARE)
Όταν σμικρύνομαι στα μάτια όλου του κόσμου,
μόνος τον εαυτό μου απόβλητο θρηνώ,
τη μοίρα μέμφομαι και λοιδορώ το φως μου
κι αναστατώνω με φωνές τον ουρανό,
και με φαντάζομαι να ‘μουν αλλιώς πλασμένος,
να ‘χω την τέχνη του ενός, το νού του άλλου,
ωραίος, φέρελπις, με φίλους προικισμένους,
και υποφέρω το μαρτύριο του Ταντάλου∙
κι εκεί που μόλις αυτομίσητος πηγαίνω,
σε συλλογίζομαι και γίνομαι μαζί σου
κορυδαλλός που από τη μαύρη γη τον αίνο
ξυπνά και ψέλνει προς το φως του παραδείσου.
Τέτοιο για μένα της αγάπης σου το κλέος
που δεν τ’ αλλάζω ούτε με σκήπτρο βασιλέως.
William Shakespeare
Μτφ απόδοση κειμένου Διονύσης Καψάλης
Σχόλιο:
Το Σονέτο 29, που γράφτηκε γύρω στο 1592, βρίσκει τον William Shakespeare τότε στα τέλη της δεκαετίας του ’20, σε πολύ μελαγχολική κατάσταση. Ανησυχεί για μία τυχόν αποτυχία. Είναι παράδοξο το ότι ο πιο αναγνωρισμένος συγγραφέας της αγγλικής λογοτεχνίας ανησυχούσε τόσο έντονα μήπως ηττηθεί. Αλλά πάλι, το «μεγαλείο» στη λογοτεχνία δεν προέρχεται από το να ζει κανείς με υπερηφάνεια ανάμεσα σε υψηλές αφηρημένες έννοιες. Οι σπουδαίοι συγγραφείς είναι τελικά αυτοί που ξέρουν να μιλούν με ιδιαίτερη ειλικρίνεια για τον πανικό και τη θλίψη μιας συνηθισμένης ζωής.
Τι έφερε τον Shakespeare σε αυτήν την ανησυχητική επαγρύπνηση; Κατ’ αρχάς είχε έναν διάσημο και πολύ μοχθηρό εχθρό, έναν συνάδελφο θεατρικό συγγραφέα που ονομαζόταν Robert Greene, ο οποίος διέδιδε φήμες για αυτόν και φαινόταν αποφασισμένος να τον εξοντώσει. Επιπλέον, εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε έξαρση η πανώλη εξαιτίας της οποίας 20.000 άνθρωποι είχαν πεθάνει και η κυβέρνηση είχε κλείσει όλες τις παμπ και τα θέατρα για έξι μήνες. Κάθε ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας ήταν εκτός εργασίας.
Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον φόβο της αποτυχίας; Με τον Shakespeare ως οδηγό μας, αν και η τάση μπορεί να είναι να απομακρυνθούμε από τον φόβο, μαθαίνουμε πως αυτό που μπορεί να μας ηρεμήσει είναι να καθίσουμε με αυτό που μας φοβίζει περισσότερο. Ο Σαίξπηρ διαλογίζεται ανοιχτά για το τι μπορεί να συμβεί: απεικονίζει το χειρότερο που θα μπορούσε να ξεδιπλωθεί για να δει πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί. Επίσης, προσπαθεί να οικειοποιήσει αυτό που διαφορετικά θα μπορούσε να αισθανθεί ως μια πολύ προσωπική και ενοχλητική ταλαιπωρία – και τείνει ένα νοητό χέρι φιλίας προς όλους τους αναγνώστες του, όπως κάνουν οι συγγραφείς.
Στη συνέχεια έρχεται ο πυρήνας της παρηγορητικής κίνησης. Δεν χρειαζόμαστε ποτέ ολόκληρη την κοινωνία για να μας αγαπήσει. Αφήστε τους Robert Greenes αυτού του κόσμου – και τους πολλούς διαδόχους τους σε εφημερίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατά τη διάρκεια των αιώνων – να πουν τα χειρότερα και άσχημα πράγματά τους και τελειώστε μαζί τους. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι η αγάπη μερικών φίλων ή ακόμη και ενός ξεχωριστού ατόμου – και ο καθένας μας μπορεί να επιβιώσει.
Ο πιο έξυπνος και πιο ανθρώπινος συγγραφέας που έζησε ποτέ ήταν σίγουρος για αυτό, και στον πανικό μας, πρέπει να τον εμπιστευτούμε.
-ALAIN DE BOTTON–
Μετάφραση LECTURES BUREAU
Sonnet 29
When in disgrace with fortune and men’s eyes
I all alone beweep my outcast state,
And trouble deaf heaven with my bootless cries,
And look upon myself, and curse my fate,
Wishing me like to one more rich in hope,
Featur’d like him, like him with friends possess’d,
Desiring this man’s art, and that man’s scope,
With what I most enjoy contented least;
Yet in these thoughts my self almost despising,
Haply I think on thee,—and then my state,
Like to the lark at break of day arising
From sullen earth, sings hymns at heaven’s gate;
For thy sweet love remember’d such wealth brings
That then I scorn to change my state with kings.
William Shakespeare
Εικόνα: https://gr.pinterest.com/pin/540291286550079689/?nic_v1=1afZqVmi7EHByW2en6uMi7JFdSR4ge5Wd2c3cLj8OCZwnCmuM7fq%2BatZfd%2FvwQfLVE
