
27 Δεκ Ό,τι δεν καταφέρνουν οι άνθρωποι, το κατορθώνει ο χρόνος | Μέρος Α’
«Και συμβαίνει συχνά στις ελληνικές νήσους οι νεκροί, όχι μόνο να αρνούνται να επιστρέψουν στο χώμα, όπως είναι η Θεία προσταγή, αλλά και να σηκώνονται, να περπατούν τις νύχτες και να επιστρέφουν στις οικίες τους, προς τον άφατο τρόμο των γυναικών, των τέκνων τους και των λοιπών συγγενών. Ολημερίς κοιμούνται στα μνήματά τους και οληβραδίς …» (Απόσπασμα από το Περί αερικών και άλλων δαιμονίων στις ελληνικές νήσους τον 18ο και 19ο αιώνα, Αγνώστου Συγγραφέως)
Χωρίζεται σε τρία μέρη, με το πρώτο να είναι αφιερωμένο στα στοιχειώματα. Και το πιο αξιοσημείωτο είναι το Στοίχειωμα του Ξυλουργού
«Ο προ-προ-προ-πάππος της κυρίας … ήταν ξυλουργός. Παντρεύτηκε και έκανε τρία παιδιά αλλά μόνο ένα έζησε. Τα άλλα δύο πέθαναν όταν ήταν μωρά ακόμα. Όταν η μικρή του κόρη ήταν τριών ετών, έχασε και τη γυναίκα του μετά από μια ξαφνική αρρώστια. Δεν είχε πολλή μεγάλη περιουσία. Ένα δίπατο σπιτάκι με το εργαστήρι του στο ισόγειο και ένα περιβολάκι που ήταν προίκα της γυναίκας του. Αλλά ήταν εργατικός και συνετός. Δεν στέρησε τίποτα από τη μοναχοκόρη του και με τη σκληρή δουλειά του κατόρθωσε να της προσφέρει μια αξιοσέβαστη προίκα. Το Αννιώ, η κόρη του, ήταν λες και είχε γεννηθεί κάτω από ένα τυχερό αστέρι. Έτσι έλεγαν όλοι όταν τη ζήτησε σε γάμο ένας από τους πλουσιότερους γαμπρούς της χώρας. «Και παντρεύτηκαν και ο βίος τους αποδείχτηκε ανθόσπαρτος και απέκτησαν πολλά παιδιά;» Ρώτησα την κυρία…. «Η ζωή του άντρα της ήταν σίγουρα ανθόσπαρτη. Γιατί αποδείχτηκε πως ήταν τεμπέλης και όλη την περιουσία του την είχε δημιουργήσει ο πατέρας του. Όταν ο πεθερός της Αννιώς πέθανε – λίγο μετά το γάμο της – η κοπέλα ανακάλυψε πως αν δεν φρόντιζε η ίδια για τη διατήρηση της περιουσίας τους, τότε θα βρίσκονταν στη ψάθα αργά ή γρήγορα. Κι οι συμφορές της νιόνυμφης δεν τέλειωσαν εκεί. Μια μέρα ο άντρας της άρχισε καβγά με τον πατέρα της και τους άκουσε όλο το χωριό. Ο άντρας της καμώθηκε πως η συμπεριφορά του πατέρα της ήταν μέγιστη προσβολή και απαγόρεψε στην Αννιώ να τον βλέπει. Τι να κάνει η άμοιρη νέα; Μόλις είχε μάθει κιόλας πως περίμενε το πρώτο της παιδί η καημένη. Ήλπιζε πως με τον καιρό, ο θυμός του άντρα της θα κόπαζε και θα μπορούσε έτσι να ξαναδεί τον πατέρα της. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός και όσο περισσότερο φούσκωνε η κοιλιά της κόρης, τόσο έλιωνε και μαράζωνε ο πικραμένος πατέρας της. Ακόμα και το νέο του πρώτου του εγγονιού το έμαθε από γείτονες στο παζάρι της Χώρας. Μα ο γερό-ξυλουργός δεν το έβαλε κάτω. Έβαλε όλη του την τέχνη και σκάλισε έναν ολόκληρο στρατό από ξύλινα ζωάκια για το εγγόνι του που θα γεννιόταν σύντομα. Όσο πλησίαζε ο καιρός τόσο περισσότερο χρόνο περνούσε με το να σκαλίζει τα παιχνίδια. Πολλές φορές ξεχνούσε να φάει και να κοιμηθεί. Κι ακόμα και οι κατσάδες μιας γειτόνισσας με πέντε παιδιά που του πήγαινε κανένα πιάτο μαγειρευτό φαΐ όταν μπορούσε, δεν του άλλαξαν το μυαλό. Και ήταν τόσο όμορφα και λεπτοδουλεμένα τα ξύλινα παιχνίδια για το εγγόνι του που θα ‘λεγε κανείς ότι προορίζονταν για το παιδί κανενός βασιλιά. Κι ήρθε κάποτε η μέρα που έφτασαν τα μαντάτα πως η κόρη του γέννησε κοριτσάκι. Αμέσως, ο περήφανος παππούς έστειλε τα παιχνίδια και ένα γράμμα με ένα από τα παιδιά της γειτόνισσας για τα συγχαρίκια και ετοίμασε τα καλύτερά του ρούχα για να είναι έτοιμος να πάει και να δει την κόρη του και την εγγόνα του. Αλλά κάποιος άλλος πρόλαβε να τον επισκεφτεί πρώτος…»
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι τυχαία.
Ακολουθεί β’ μέρος
Πηγή: https://umano.gr/
Εικόνα: https://gr.pinterest.com/pin/797066834035393581/