10 Δεκ Έχουμε ανάγκη τους άλλους. Με κάθε βαθιά σχέση ο άνθρωπος έρχεται πιο κοντά στον εαυτό του. (LEO BUSCAGLIA) | Μέρος Α’
Είναι αλήθεια πως σε τελευταία ανάλυση ο κάθε άνθρωπος είναι μόνος στη ζωή. Άσχετα με το πόσο πολλοί άνθρωποι είναι γύρω του, ή πόσο διάσημος μπορεί να είναι, στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του είναι το πιο πιθανό ότι θα βρεθεί μόνος.
Η στιγμή της γέννησης είναι ένας κόσμος «μοναξιάς», όπως είναι κι η στιγμή του θανάτου. Στο μεταξύ διάστημα αυτών των πιο σημαντικών στιγμών είναι μια μοναξιά δακρύων, στιγμές αγώνα για αλλαγή, στιγμές για απόφαση. Αυτές τις στιγμές ο άνθρωπος είναι μόνος απέναντι στον εαυτό του. Γιατί κανένας άλλος δεν μπορεί αληθινά να καταλάβει τα δάκρυά του, τους αγώνες του, ή το πλέγμα των κινήτρων που βρίσκονται πίσω από τις αποφάσεις του. Κάθε φορά που παίρνουμε μια απόφαση, όσο ασήμαντη κι αν φαίνεται, είμαστε απλά το ίδιο αληθινά μόνοι.
Η αντίληψη της μοναξιάς γίνεται ακόμη πιο φρικτή όταν εξομοιώνουμε τη «μοναξιά» με τη «μοναχικότητα». Αυτά τα δύο, φυσικά, είναι δύο ριζικά διαφορετικά πράγματα. Μπορεί κάποιος να είναι μόνος και να μη νιώθει μοναξιά, κι αντίστροφα μπορεί να είναι κάποιος μόνος ακόμη κι όταν βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους. Όλοι έχουμε βιώσει βαθμούς μοναξιάς. Και δεν ήταν πάντα τρομαχτική. Κάποιες φορές μάλιστα ανακαλύπτουμε ότι η μοναχικότητα όχι μόνο είναι αναγκαία, αλλά και γοητευτική, διαφωτιστική, ακόμη και χαρούμενη. Έχουμε ανάγκη να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας να επανασυσχετιστούμε με τον εαυτό μας, σε μια πιο βαθύτερη έννοια. Χρειαζόμαστε χρόνο για να σκεφτούμε, να βρούμε κάποια λύση σ’ ένα πρόβλημα, να κατανοήσουμε τη σύγχυσή μας, ή απλά να παραδοθούμε στα όνειρά μας. Έχουμε ανακαλύψει ότι συχνά αυτά τα πράγματα τα κάνουμε όταν είμαστε μόνοι. Ο ‘Αλμπερτ Σβάιτσερ το τόνισε αυτό συγκινητικά, σχολιάζοντας ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει καταστεί τόσο πολύ ένα τμήμα του όχλου, ώστε ν’ αποζητά με πάθος μια προσωπική μοναξιά.
Οι περισσότεροι άνθρωποι μοιάζουν ικανοί να αποδεχτούν τη γνώση ότι το να’ ναι κάποιος μόνος είναι μία μοναδική πρόκληση. Αλλά δεν επιλέγουν τη μοναξιά σαν μια μόνιμη κατάσταση. Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ένα κοινωνικό πλάσμα. Ανακαλύπτει ότι νιώθει πιο άνετα μέσα στη μοναξιά του στο βαθμό που μπορεί θεληματικά να αναμιγνύεται με τους άλλους. Ανακαλύπτει ότι με την κάθε βαθιά σχέση έρχεται πιο κοντά στον εαυτό του, ότι οι άλλοι τον βοηθούν ν’ αποκτήσει προσωπική δύναμη κι ότι αυτή η δύναμη, με τη σειρά της, τον κάνει πιο δυνατό ν’ αντιμετωπίσει τη μοναξιά του. Έτσι, ο άνθρωπος αγωνίζεται συνειδητά να βρεθεί κοντά σε άλλους και να φέρει τους άλλους πιο κοντά του. Το κάνει αυτό ως το βαθμό που είναι ικανός, κι ως το βαθμό με τον οποίο γίνεται αποδεκτός.
Όσο πιο πολύ μπορεί να ταυτιστεί με όλα τα πράγματα, ακόμη και με το θάνατο, και να συμμαχήσει μαζί τους, τόσο λιγότερο φοβερή του γίνεται η μοναξιά. Γι’ αυτούς τους λόγους ο άνθρωπος δημιούργησε το γάμο, την οικογένεια, τις κοινότητες.
Μέρος Β’: https://www.lecturesbureau.gr/1/we-need-others-1574b/
Η αγάπη
ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ Γλάρος
Εικόνα: https://gr.pinterest.com/pin/222294931587866747/