15 Οκτ Η ανέντιμη επιτυχία είναι η μεγαλύτερη των αποτυχιών (ALLAN PERCY)
«Στον αγώνα οφείλουμε να είμαστε ο εαυτός μας και να ακολουθούμε την ιδέα μας. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε».
Βιθέντε ντελ Μπόσκε
Η ισπανική Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου κατάφερε ό,τι καμιά άλλη Εθνική ομάδα: να ανακηρυχθεί συνεχόμενα πρωταθλήτρια Ευρώπης, παγκόσμια πρωταθλήτρια και ξανά πρωταθλήτρια Ευρώπης. Μια επιτυχία χωρίς προηγούμενο, η οποία ως έναν βαθμό ανήκει στον αποβιώσαντα Λουίς Αραγονές, που είχε καθιερώσει ένα νέο στιλ παιχνιδιού, αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό ανήκει στον Βιθέντε ντελ Μπόσκε. Ο προπονητής αυτός με την ευχάριστη και καλοσυνάτη όψη ενσαρκώνει κάποιες παράξενες αξίες, ασυνήθιστες και σχεδόν εξωτικές στις μέρες μας: τις αξίες της φυσικότητας.
Ωστόσο, παρά τους θριάμβους και τα χειροκροτήματα, δεν ήταν όλα εύκολα· χρειάστηκε κι αυτός να αντιμετωπίσει κριτικές και αμφιβολίες. Ας μην πάμε πιο μακριά, το Μουντιάλ που κέρδισε η Ισπανία στη Νότιο Αφρική το 2010 άρχισε με μια τρανταχτή και ανέλπιστη ήττα από την Ελβετία με 1-0. Όμως η ομάδα σήκωσε κεφάλι και, με νίκες και καλό παιχνίδι, κατάφερε να ανακτήσει την ηρεμία και να εδραιώσει και πάλι αυτή τη φυσικότητα που τόσο καλά αποτελέσματα της είχε φέρει σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Τελικά, πρόκειται για έναν από τους πλέον επιτυχημένους προπονητές στην ιστορία του ποδοσφαίρου… με το να είναι ο ίδιος τόσο φυσικός. Ίσως το μυστικό να πηγάζει από το ότι, σε στιγμές τόσο μεγάλης ανησυχίας όσο και ευφορίας, ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε ποντάρει πάντα στο να είναι ο εαυτός του. Από εκεί απορρέει αυτός ο χείμαρρος κανονικότητας. Ούτε οι μεγάλες επιτυχίες ούτε οι παταγώδεις αποτυχίες καταφέρνουν να τον αποσπάσουν από την αποστολή του στη ζωή. Κι είναι σαφές ότι για τον Βιθέντε ντελ Μπόσκε το παν δεν είναι να κερδίζει. Όπως ο ίδιος έχει πει: «Η ανέντιμη επιτυχία είναι η μεγαλύτερη των αποτυχιών». Γι’ αυτό τον λόγο ζητάει πάντα από τους παίκτες του να είναι ο εαυτός τους. Να ποντάρουν στο να μένουν πιστοί στο στιλ και στη φιλοσοφία που τους έχει οδηγήσει να είναι όχι μόνο πρωταθλητές, αλλά και υπόδειγμα ευγένειας.
Το ίδιο νόημα έχει κι ένας εξαιρετικός μύθος που μας μιλάει ακριβώς για τη σημασία του να είναι κανείς ο εαυτός του. Επειδή είναι άγνωστου συγγραφέα, αναπαράγουμε εδώ την παραλλαγή των X. Σολέρ και Μ. Κονάγκλα, που περιέχεται στο βιβλίο τους Aplicate el cuen-to [Εφάρμοσε το παραμύθι]:
Υπήρχε κάποτε ένας όμορφος κήπος με μηλιές πορτοκαλιές και ωραιότατες τριανταφυλλιές, όλες τους ευτυχισμένες κι ευχαριστημένες. Κι όλα ήτα μια χαρά, αλλά ένας από τους κατοίκους του δε ήταν ευτυχισμένος. Ήταν ένα δέντρο που ένιωθε βαθιά λυπημένο επειδή δεν ήξερε τι ήταν.
Η μηλιά του έλεγε: «Αυτό που σου λείπει είναι η συγκέντρωση- αν το προσπαθήσεις πραγματικά, θα μπορέσεις να έχεις γευστικότατα μήλα, είναι πολύ εύκολο».
Η τριανταφυλλιά του έλεγε: «Μην ακούς τη μηλιά . Είναι πιο απλό να έχεις τριαντάφυλλα, που, επιπλέον, είναι και ωραιότερα και αρωματικότερα από τα μήλα».
Το δέντρο προσπαθούσε να συγκεντρωθεί και να κάνει αυτό που του πρότειναν, αλλά δεν κατάφερνε να είναι όπως το ήθελαν τα άλλα κι ένιωθε απογοητευμένο.
Μια μέρα έφτασε στον κήπο ένας μπούφος, το πιο σοφό πουλί, και, βλέποντας το δέντρο, αναφώνησε: «Μην ανησυχείς, το πρόβλημά σου δεν είναι και τόσο σοβαρό. Μην αφιερώνεις τη ζωή σου, τον κόπο σου και την ενέργεια σου για να γίνεις όπως σε θέλουν οι άλλοι. Να είσαι ο εαυτός σου, γνώρισε τον εαυτό σου και μάθε ν’ ακούς την εσωτερική σου φωνή».
Και, λέγοντας αυτό, ο μπούφος εξαφανίστηκε.
«Την εσωτερική μου φωνή; Να είμαι ο εαυτός μου; Να γνωρίσω τον εαυτό μου;» σκεφτόταν το δέντρο. Αλλά το σχόλιο του μπούφου είχε φωλιάσει στην καρδιά του. Και το δέντρο άρχισε να μη δίνει προσοχή στα σχόλια των άλλων φυτών. Έμαθε να μένει σιωπηλό, να χαίρεται τις ακτίνες του ήλιου και τις δροσιστικές σταγόνες της βροχής. Έμαθε ν’ απολαμβάνει το τραγούδι των πουλιών που φώλιαζαν στα κλαδιά του, ν’ αφήνεται στα χάδια του ανέμου που σφύριζε ανάμεσα στα φύλλα του. Και. εκεί που δεν το περίμενε, μια μέρα κατάλαβε. Η καρδιά του άνοιξε και η εσωτερική του φωνή του μίλησε.
«Ποτέ δε θα δώσεις μήλα. εσύ δεν είσαι μηλιά- ούτε θ’ ανθίσεις την άνοιξη, εσύ δεν είσαι τριανταφυλλιά. Εσύ είσαι βελανίδια, η μοίρα σου είναι να γίνεις μεγάλο δέντρο και μεγαλοπρεπές, να φιλοξενείς τα πουλιά, να προσφέρεις σκιά στους ταξιδιώτες και ομορφιά στο τοπίο».
Και το δέντρο ένιωσε δυνατό και σίγουρο για τον εαυτό του. Ξαφνικά, άρχισε να δέχεται τον θαυμασμό και τον σεβασμό όλων, το σημαντικότερο όμως είναι ότι έμαθε να σέβεται και να εκτιμάει τον εαυτό του.
ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ
ΑΛΛΑΝ ΠΕΡΣΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Εικόνα: https://wallpapercave.com/wp/wc1718647.jpg
