fbpx

Ένα τεράστιο βουνό από χρυσάφι ήταν εκεί, μόνο του, παρατημένο λες, και τον περίμενε (JORGE BUCAY)

Ένα τεράστιο βουνό από χρυσάφι ήταν εκεί, μόνο του, παρατημένο λες, και τον περίμενε (JORGE BUCAY)

Ο άνθρωπος περπατούσε αφηρημένος στο δρόμο όταν το είδε.

Ήταν ένα τεράστιο και πανέμορφο βουνό από χρυσάφι.

Ήταν εκεί, μόνο του, παρατημένο λες, και τον περίμενε.

Καθώς ο ήλιος το έλουζε και το χάιδευε, η επιφάνειά του αντανακλούσε πολύχρωμους ιριδισμούς που το έκαναν να μοιάζει με γαλαξιακό πλάσμα βγαλμένο από την πιο πολυέξοδη ταινία του Χόλυγουντ.

Στάθηκε λίγο και το κοίταξε σαν υπνωτισμένος.

«Να έχει άραγε ιδιοκτήτη;» σκέφτηκε.

Κοίταξε παντού ολόγυρα, αλλά δεν είδε πουθενά κανέναν.

Τελικά, πλησίασε και το άγγιξε.

Με έκπληξη διαπίστωσε ότι ήταν ζεστό.

Περνώντας τα δάχτυλά του στην επιφάνεια του χρυσού, του φάνηκε ότι η απαλότητά του ήταν για την αφή ό,τι η λάμψη και η ομορφιά για την όραση.

«Το θέλω δικό μου» σκέφτηκε φωναχτά.

Σηκώθηκε πολύ απαλά κι άρχισε να κατευθύνεται έξω από την πόλη με το χρυσάφι στην αγκαλιά του, όπως θα πήγαινε ο γαμπρός τη νύφη στο νυφικό κρεβάτι τη μέρα του γάμου.

Μαγεμένος, χώθηκε αργά μέσα στο δάσος κι έφτασε σ’ ένα ξέφωτο όπου κανένας δεν θα μπορούσε να τους διακόψει.

Εκεί, στο φως του δειλινού, το απίθωσε προσεκτικά πάνω στο χορτάρι και κάθισε λίγα μέτρα πιο πέρα μόνο για να το θαυμάσει.

Οι χιλιάδες αποχρώσεις του πράσινου, του κόκκινου και του κίτρινου μέσα στο φθινοπωρινό δάσος δημιουργούσαν ένα ασύγκριτο σκηνικό.

Αν κάποιος περνούσε από κει αθόρυβα, θα μπορούσε ν’ ακούσει ακόμα και τις σκέψεις.

«Είναι η πρώτη φορά που έχω δικό μου κάτι πολύτιμο. Μόνο δικό μου!»

Αυτό σκέφτηκαν και οι δύο, ο άνθρωπος και το βουνό από χρυσάφι…

Αυτό σκέφτηκαν… ταυτόχρονα.

 

 

 

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ

 

 

Εικόνα: Γυναίκα/χρυσός.Ψηφιακή τέχνη από τον Hoodass



Facebook

Instagram

Follow Me on Instagram