08 Φεβ Pierre – Auguste Renoir (LECTURES BUREAU)
O Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ (25 Φεβρουαρίου 1841 – 3 Δεκεμβρίου 1919) , από τους σημαντικότερους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους ,
γεννήθηκε στην Λιμόζ της Γαλλίας. Ήταν γιος του ράφτη Λεονάρ Ρενουάρ και της εργάτριας Μαργκερίτ. Σε ηλικία τριών ετών η οικογένειά του μετακόμισε στο Παρίσι. Από τα επτά του χρόνια φοίτησε σε καθολικό σχολείο. Τα βράδια παρακολουθούσε μαθήματα στη Σχολή Σχεδίου και Διακόσμησης. Κατά τους τελευταίους σχολικούς χρόνους επισκεπτόταν το ατελιέ των αδελφών Λεβί, που όμως λίγο αργότερα έκλεισε κι έτσι στράφηκε προς το ατελιέ του Ζιλμπέρ. Όταν μάζεψε λίγα χρήματα, έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών.
Οι εκθέσεις, οι γνωριμίες και οι επιρροές
Το 1862 γράφτηκε στο ατελιέ των Ερλ Σινιόλ και Μαρκ-Σαρλ-Γκαμπριέλ Γκλαιρ. Εκεί γνώρισε τους Κλοντ Μονέ, Φρεντερίκ Μπαζίλ και Άλφρεντ Σίσλεϋ. Μαζί τους και με τους Πισσαρρό, Γκιγιωμέν, Σεζάν της Ελβετικής Ακαδημίας συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό για τον Μανέ, που η ζωγραφική του τότε ήταν αντικείμενο χλεύης και αποδοκιμασίας και για τους ζωγράφους της Μπαρμπιζόν, με τους οποίους ζωγράφισε au plein air (υπαίθρια) στο δάσος του Φονταινεμπλώ.
Απορρίπτοντας τις αντιλήψεις και την ατμόσφαιρα του εργαστηρίου του δασκάλου του Γκλαιρ, τον εγκατέλειψε για να εγκατασταθεί στο Σαγή, στην άκρη του δάσους του Φονταινεμπλώ και να ζωγραφίσει σε άμεση επαφή με τη φύση.
Έλεγε στους φίλους του και το απέδειξε με την κάθε πινελιά του, που ήταν μια χαρούμενη έξαρση της φύσεως, της ζωής και του χρώματος, πως ήθελε να ζωγραφίσει τη γη, τον παράδεισο των θεών.
Την ίδια περίοδο, εξασφάλισε άδεια για να αντιγράφει έργα άλλων καλλιτεχνών στο Μουσείο του Λούβρου.
Δύο χρόνια αργότερα, ο Ρενουάρ ξεκίνησε να εκθέτει έργα του, ωστόσο για αρκετά χρόνια δε γνώρισε σημαντική αναγνώριση. Μέχρι τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο του 1870, γύριζε με ένα σακίδιο στον ώμο και έζησε πολύ φτωχικά.
Το 1867 ένας πίνακάς του με τον τίτλο Λιζ (Lise) έγινε δεκτός στο Σαλόν του Παρισιού.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΛΙΖ
Την περίοδο αυτή θεωρείται πως ο Ρενουάρ επηρεάστηκε σημαντικά από τον Κλωντ Μονέ, πλησιάζοντας ολοένα και περισσότερο προς τον ιμπρεσιονισμό.
Το καλοκαίρι του 1869 θέλησε να αποκτήσει στενότερη σχέση με το Μονέ. Οι επισκέψεις του στο σπίτι του Μονέ στο Saint – Michel έγιναν πολύ συχνές. Η καλλιτεχνική τους συνεργασία θα είναι ιδιαιτέρως παραγωγική και πειραματική ταυτόχρονα όσον αφορά στη μελέτη του φωτός. Οι σπουδές αυτής της περιόδου πάνω στο φως θα οδηγήσουν μετέπειτα στο καλλιτεχνικό ρεύμα του Ιμπρεσιονισμού.
Ζωγραφίζουν μαζί στο νησί Croissy, στο Σηκουάνα, το πλωτό καμπαρέ της Grenouillere. Το συγκρότημα αυτό των λουτρών στις όχθες του Σηκουάνα συγκέντρωνε τους αστούς του Παρισιού όπου πήγαιναν για να διασκεδάσουν και να ψυχαγωγηθούν στον ελεύθερο χρόνο τους.
Οι δύο ζωγράφοι αποτυπώνουν τα ίδια θέματα με γρήγορες πινελιές γεμάτες ζωντάνια, δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο υδάτινο στοιχείο του ποταμού και τους αντικατοπτρισμούς τους κάτω από το ηλιακό φως. Σε αυτό που επικεντρώνουν είναι η εντύπωση και η αίσθηση που δημιουργείται από αυτά τα ανέμελα στιγμιότυπα. Ο Μονέ στέκεται περισσότερο στη δομή και την ανάλυση του έργου ενώ ο Ρενουάρ εστιάζει στη αίσθηση της ζωντάνιας και της ατμόσφαιρας.
Κατά πολλούς το διάστημα 1870 έως 1883 αποτελεί τη λεγόμενη ιμπρεσιονιστική περίοδο του Ρενουάρ.
«Η κούνια», 1876, θεωρείται ένα θεμελιώδες έργο της ιμπρεσιονιστικής ζωγραφικής. Απεικονίζει μια νέα που λικνίζεται ανέμελα εμπρός στους φίλους της. Ο καλλιτέχνης μελετά τις συνέπειες των παιχνιδιών του φωτός και της σκιάς, που το φύλλωμα των δέντρων αφήνει να αποτυπωθούν στη γυναικεία μορφή.
ΠΙΝΑΚΑΣ Η ΚΟΥΝΙΑ
Ο Ρενουάρ ενδιαφέρθηκε για την ανθρώπινη μορφή πολύ περισσότερο από τους άλλους ιμπρεσιονιστές. Οι γυναικείες μορφές του είναι λουσμένες σε μια μουσική από φώτα και χρώματα. Τα γυμνά του έχουν τη γοητεία ενός αποπνευματωμένου, ονειρικού αισθησιασμού. Το χρώμα ήταν το κυρίαρχο στοιχείο στην τέχνη του Ρενουάρ. Υπήρξε ο λυρικότερος από τους καλλιτέχνες του καιρού του, μια αστείρευτη πηγή τρυφερότητας και δροσιάς.
Κατά τον πόλεμο του 1870 υπηρέτησε στη Φρουρά της Ταρμά, στο Σώμα Πυροβολικού, όμως την επόμενη χρονιά αρρώστησε κι αποστρατεύτηκε, επιστρέφοντας έτσι στο Παρίσι.
Η πολιορκία του Παρισιού του στέρησε τους φίλους του, καθώς ο Μονέ κι ο Μετρ αναζήτησαν καταφύγιο στην Αγγλία ενώ ο Μπαζίλ πέθανε.
Το 1874 συμμετείχε στην πρώτη έκθεση της ομάδας των ιμπρεσιονιστών. Από μία δημοπρασία έργων του έλαβε 1.200 φράγκα κι εγκαταστάθηκε στη Μονμάρτρη.
Το 1876 συνάντησε έναν εκδότη, ο οποίος τον έκανε πλούσιο. Τότε γνώρισε επίσης τον Εμίλ Ζολά.
Τη δεκαετία του 1880, ο Ρενουάρ σταδιακά διαχωρίστηκε από τους υπόλοιπους ιμπρεσιονιστές. Έστησε το ατελιέ του στη Μονμάρτρη το 1880 και γνωρίστηκε με την Αλίν Σαριγκό, την οποία νυμφεύτηκε.
Το 1881 ταξίδεψε στην Αλγερία και κατόπιν στην Ισπανία και την Ιταλία, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο του Ραφαήλ .
Κυρίως το ταξίδι στην Ιταλία, όπου εντυπωσιάστηκε από τον Ραφαήλ, τον έκαναν να απομακρυνθεί από τους ιμπρεσιονιστές και να χαμηλώσει τον τόνο της παλέτας του, επιβάλλοντας μια απλοποίηση του σχεδίου. Αριστούργημα της περιόδου αυτής, που ονομάστηκε aigre μπορούν να θεωρηθούν «Οι ομπρέλες», 1883
ΠΙΝΑΚΑΣ ΟΜΠΡΕΛΕΣ
«Ο χορός στο Μπουζιβάλ», επίσης το 1883, είναι ένα από τα αριστουργήματα της μακριάς σταδιοδρομίας του Ρενουάρ. Δείχνει ένα ζευγάρι νέων που έχουν χαθεί ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και κινούνται με απλή χάρη στον αισθησιακό ρυθμό του βαλς. Ο απαλός δυναμισμός του σχεδίου και το χαριτωμένο θέμα, κατακτούν το μάτι και το πνεύμα. Εύκολα μαντεύει κανείς τους πονηρούς σκοπούς του νέου με το ψάθινο καπέλο στην κλίση του κεφαλιού, ενώ το χαμηλωμένο βλέμμα της δελεαστικής ντάμας, του μιλά για την ντροπαλή της ενδοτικότητα. Το μήνυμα του νεανικού έρωτα, τόσο φυσικά μα και τόσο λεπτά εκφρασμένο, είναι ακαταμάχητο.
ΠΙΝΑΚΑΣ Ο ΧΟΡΟΣ ΣΤΟ ΜΠΡΟΥΖΙΒΑΛ
Ο Ρενουάρ έχει πλαισιώσει το πρόσωπο της νεαρής γυναίκας με έναν κόκκινο σκούφο για να το καταστήσει εστιακό σημείο της εικόνας, ενώ το σκούρο μπλε κοστούμι του καβαλιέρου προβάλλει έντονα τις σεντεφένιες ρόδινες πτυχές του φορέματος της χορεύτριας. Μερικές αριστοτεχνικές λεπτομέρειες δίνουν την σκηνοθεσία, όπως, η εύθυμη παρέα στο βάθος με τα ποτήρια της μπύρας στο τραπέζι, ακόμα και το πατημένο τσιγάρο κάτω από το στροβιλιζόμενο φουστάνι της χορεύτριας. Ο Ρενουάρ επηρεασμένος από τον Μονέ και τον Σισλέ, υιοθετεί την ιμπρεσιονιστική αντίληψη του θεματικού του υλικού. Τυχαία θέματα από την καθημερινή ζωή, σε αντίθεση προς τα υψιπετή θέματα, τα γαρνιρισμένα με ρητορεία, που προτιμούσε η Ακαδημία. Επίσης τους φωτεινούς τόνους των χρωμάτων του, για να περιγράψει την ενέργεια του φωτός στο ύπαιθρο.
Το 1884, μαθαίνοντας πως η Αλίν περιμένει το παιδί τους, επέστρεψε για να μείνει κοντά της και την επόμενη χρονιά γεννήθηκε ο γιος τους Πιέρ.
Το 1889 συνάντησε τον μηχανικό Άιφελ (Eiffel, γαλλ. προφ. Εφέλ) .
Το 1892 άρχισε να αναπτύσσει παραμορφωτική αρθρίτιδα, νόσο που τον βασάνισε μέχρι τον θάνατό του. Αντιμετώπισε σημαντικό πρόβλημα παραμορφώσεων στα χέρια ενώ σε πιο προχωρημένο στάδιο ένας ώμος του καθηλώθηκε εξαιτίας αγκύλωσης, γεγονός που ανάγκασε τον Ρενουάρ να διαφοροποιήσει την τεχνική του. Παρά τις σωματικές του δυσχέρειες, δεν εγκατέλειψε τη ζωγραφική.
Το 1893 απέκτησε έναν ακόμα γιο, τον Κλοντ.
Το 1907 μετακόμισε με την οικογένειά του στην πιο θερμή περιοχή Καν-συρ-Μερ (Cagnes-sur-Mer). Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι δυο γιοι του κατετάγησαν στον στρατό και τραυματίστηκαν σοβαρά. Η μητέρα τους τους επισκέφτηκε, αλλά εξαντλημένη κατά την επιστροφή της πέθανε το 1915.
Το 1919, ο Ρενουάρ επισκέφτηκε το Λούβρο όπου είχε την ευκαιρία να δει δικούς του πίνακες να εκτίθενται μαζί με κλασικά έργα. Σήμερα τα έργα του τού Λούβρου βρίσκονται στο Μουσείο Ορσέ.
Απεβίωσε στις 3 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς σε ηλικία 78 ετών.
LECTURES BUREAU
ΠΗΓΕΣ :
toperiodiko.gr
avalonofhearts.gr
wikipedia
Εικόνα: https://pixels.com/featured/2-self-portrait-pierre-auguste-renoir.html
