19 Οκτ Βεβαίως υπάρχει ζωή μετά θάνατον. Αλλά ποια ζωή; (ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ)
Αντισυμβατικός, ποιητικός και δωρικός σε όλα του, ο πανεπιστημιακός δάσκαλος Δημήτρης Λιαντίνης, ήταν πράγματι ένας άνθρωπος ασυνήθιστος, τον οποίο άλλοι λάτρευαν και άλλοι κοιτούσαν αποσβολωμένοι.
Ο καθηγητής στη Φιλοσοφική του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας μιλούσε στα κατάμεστα αμφιθέατρα για το αρχαιολογικό ιδεώδες, την κρίση αξιών της σημερινής κοινωνίας, την ποίηση και τη φιλοσοφία, αλλά και το διαχρονικό πάθος του, τον θάνατο.
Εραστής του αρχαιοελληνικού πνεύματος, άθρησκος και κατάφωρα γοητευμένος από τη φιλοσοφική έννοια του θανάτου, ήταν ένας άνθρωπος που δεν περνούσε στα σίγουρα απαρατήρητος.
Τον Μάρτιο του 1997 (περίπου 15 μήνες πριν φύγει με τον τρόπο που επέλεξε) ο Λιαντίνης έδωσε μια διάλεξη στη Σχολή Εφαρμογών Υγειονομικού του 401 Σ.Ν. Έκανε μια «Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου» (όπως ήταν ο τίτλος της διάλεξης) με κοινό στρατιωτικούς γιατρούς και φοιτητές και στη συνέχεια δέχθηκε ερωτήσεις.
Μία από αυτές ήταν αν τελικά υπάρχει ζωή μετά θάνατον και ποιες είναι οι θέσεις τις φιλοσοφίας πάνω στο θέμα.
«Ωχ. Τώρα θέτετε ένα ερώτημα πολύ ευαίσθητο, άρα πολύ σοβαρό και πολύ μεγάλο. Γι’ αυτό θα έπρεπε ενδεχομένως να γίνει ολόκληρη διάλεξη. Λέμε όμως πολύ απλά: Βεβαίως υπάρχει ζωή μετά θάνατον. Αλλά ποια ζωή;
Οι Έλληνες μας είπαν ότι ο άνθρωπος καθώς πεθαίνει εξαφανίζεται, χάνεται. Ο Όμηρος παραδείγματος χάρη μας λέει στη ραψωδία Ζ’ της Ιλιάδας. Θυμάμαι πρόχειρα σε μια στιχομυθία ανάμεσα σε δύο ήρωες, τον Αντίλογο, τον γιό του Νέστορα και τον Γλαύκο, έναν Τρώα, που συναντιούνται και βρίσκονται αδελφοποιητοί. Λέει τον περίφημο στίχο «οἵη περ φύλλων γενεὴ τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν». Εμείς οι άνθρωποι δηλαδή είμαστε όμοιοι με τις γενιές των φύλλων. Βλέπεις ένα φύλλο στο δέντρο, μεγαλώνει πρασινίζει, λάμπει, λαμποκοπάει. Έρχεται το Φθινόπωρο μαραγκιάζει, συρρικνώνεται, πέφτει, το παίρνει η βροχή και η λάσπη. εξαφανίζεται. Τέτοιοι είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι, σαν τις γενιές των φύλλων. Καμία παρηγοριά φιλοσοφικά. Το ίδιο πράγμα θα μας πει ο Πίνδαρος στον περίφημο 8ο Πυθιόνικο, αν θυμάμαι καλά, που λέει εκείνους τους δύο φοβερούς στίχους. Επάμεροι, εφήμεροι είμαστε. Εφήμεροι πρόσκαιροι.
Τί δέ τις; τί δ᾽ οὔ τις; σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος.
Τι είμαστε, τι δεν είμαστε; Είμαστε στον βαθμό που δεν είμαστε. Αύριο δεν θα ‘μαστε. Όνειρο σκιάς είναι ο άνθρωπος. Ούτε καν όνειρο, ούτε καν σκιά. Όνειρο σκιάς.
Θα ‘ήθελα όμως να σας πω ότι υπάρχει μία ζωή μετά θάνατον, η ακόλουθη: Εκείνο που μένει όταν θα πεθάνουμε είναι η καλή μνήμη που αφήνουμε στους ανθρώπους. Είναι αυτό που το λέμε διαφορετικά στη Φιλοσοφία “ενδοκοσμική αθανασία”. Δηλαδή τι σημαίνει αυτό; Υπάρχουν άνθρωποι που πέθαναν και τους ξέρουμε, τους μνημονεύουμε, τους μελετάμε, τους θαυμάζουμε. Χιλιάδες άνθρωποι που προσέφεραν, ευεργέτησαν τον άνθρωπο.
ΠΗΓΗ : arxaia-ellinika.blogspot.com, janus.gr,
EIKONA : flickr.com
