20 Ιούλ Όταν με πνίγει η ταραχή… όταν φοβάμαι…όταν τα έχω χαμένα… (JORGE BUCAY)
Όταν έκλεισα τα εννιά με απασχολούσε πολύ να μάθω τι είδους αλλαγές θα είχαν συμβεί στο σώμα μου ανάμεσα στα οχτώ και τα εννιά.
Σηκώνομαι, λοιπόν, πολύ νωρίς τη μέρα των γενεθλίων μου και τρέχω στον καθρέφτη για να δω πόσο έχω αλλάξει. Ξαφνιάζομαι, όμως, γιατί δεν έχω αλλάξει καθόλου. Η απογοήτευσή μου είναι τόσο μεγάλη, που πάω και ρωτάω τη μαμά μου τι ώρα ακριβώς γεννήθηκα, κι εκείνη με πληροφορεί ότι γεννήθηκα στις τέσσερις και είκοσι. Έτσι κι εγώ, από τις τέσσερις ώς τις πέντε μένω καρφωμένη μπροστά στον καθρέφτη και κοιτάζομαι ώσπου να γίνει η αλλαγή από τα οχτώ στα εννιά. Αλλαγή, όμως, δε γίνεται.
Καταλήγω τότε στο συμπέρασμα ότι μπορεί να μην υπάρχει αλλαγή από τα οχτώ στα εννιά, αλλά από τα εννιά στα δέκα. Οπότε, περίμενα με αγωνία έναν ολόκληρο χρόνο.
Την παραμονή της μέρας που συμπληρώνω τα δέκα, μένω άγρυπνη όλη νύχτα. Δεν κοιμάμαι λεπτό, στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη για να δω πώς θα είμαι το πρωί. Δε βλέπω τίποτα. Αρχίζω να σκέφτομαι ότι ο άνθρωπος δεν μεγαλώνει, ότι είναι όλα ψέματα, αλλά πάλι… Βλέπω τις φωτογραφίες της μαμάς μου όταν ήταν μικρή, που πάει να πει ότι κάποτε ήταν κι εκείνη σαν εμένα κι έπειτα με γάλωσε. Αλλά πάλι, δεν μπορώ να εξηγήσω πότε θα συμβεί αυτή η αλλαγή. Μέχρι που μια μέρα -λέει η συγγραφέας στη δεύτερη σελίδα του βιβλίου- κατάλαβα ποιο ήταν το μυστικό. Όταν έγινα εννιά χρόνων, δεν έπαψα να είμαι οκτώ. Όταν έγινα δέκα, δεν έπαψα να είμαι εννιά. Όταν κλείνουμε τα δεκαπέντε, είμαστε δεκατέσσερα, και δώδεκα, και έντεκα, και δέκα, και εννιά, και οκτώ, και πέντε, και… Στα εβδομήντα, είμαστε και εξήντα, και πενήντα, και σαράντα, και δώδεκα, και πέντε, και τριών, και ενός χρόνου.
Παραμένουμε μέχρι σήμερα οι έφηβοι, τα παιδιά και τα μωρά που υπήρξαμε κάποτε, και μέσα μας φωλιάζουν οι αντιδράσεις, τα χαρίσματα και τα ελαττώματα εκείνων των πλασμάτων του παρελθόντος.
Κι όταν είμαι τρομαγμένος…
όταν με πνίγει η ταραχή…
όταν φοβάμαι…
όταν τα έχω χαμένα…
ή όταν καταλαβαίνω ότι κάτι μου συμβαίνει αλλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω… εμφανίζεται αυτό το μικρό παιδί και γίνεται κυρίαρχος του εαυτού μου.
Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, η μόνη λύση είναι να βρεθεί κάποιος «έξωθεν», κάποιος ενήλικος άξιος εμπιστοσύνης, να με αναλάβει για να διαχειριστεί την κατάσταση.
Βέβαια, όταν είμαι πλέον ενήλικος, υπάρχει κι ένας ενήλικος μέσα μου, και τις περισσότερες φορές είναι αυτός και όχι κάποιος άλλος που θα πρέπει ν’ αναλάβει το μικρό παιδί που συνεχίζει να ζει εντός μου.
Στην περίπτωση που ούτε αυτός ο ενήλικος μπορεί να διαχειριστεί τα συγκεκριμένα περιστατικά, και πάλι αυτός είναι που θα πρέπει να ζητήσει βοήθεια και πάλι αυτός είναι που θα έχει την ευθύνη να τη βρει. Αυτό είναι η αυτοεξάρτηση.
Αυτοεξαρτώμαι σημαίνει διαπιστώνω ότι δεν είμαι αυτάρκης ούτε παντοδύναμος· ότι είμαι ευάλωτος και δεν καταφέρνω πάντα όλα όσα επιδιώκω. Έχω, όμως, πάντα την ευθύνη του εαυτού μου. Εγώ διευθύνω την ορχήστρα κι ας μην ξέρω να παίζω όλα τα όργανα. Το γεγονός ότι δεν ξέρω να παίζω όλα τα όργανα δε σημαίνει ότι παραδίδω την μπαγκέτα. Εγώ είμαι ο πρωταγωνιστής της ζωής μου.
Προσοχή, όμως! Είμαι ο πρωταγωνιστής όχι ο μοναδικός ηθοποιός.
Αν ήμουν ο μόνος, το έργο μου θα ήταν αφάνταστα βαρετό. Είμαι ο πρωταγωνιστής, αυτός που ρυθμίζει την υπόθεση.
Μπορεί όμως κάποια στιγμή να χρειαστώ βοήθεια. Μπορεί, για να περάσω κάποιες πόρτες, να χρειάζομαι πάντοτε βοήθεια. Όσο, όμως, είμαι εγώ αυτός που κρατάει το κλειδί, είτε η πόρτα είναι ανοιχτή είτε κλειστή, δε θα βρεθώ ποτέ κλειδωμένος απ’ έξω.
Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του ότι ξέρω ποιος είμαι και δεν εξαρτώμαι από κανέναν, είναι ότι είμαι ο ίδιος υπεύθυνος του εαυτού μου, ότι αναλαμβάνω τα βάρη μου και είμαι κύριος της ζωής μου για πάντα.
TA 3 ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ;
ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΩ;
ΜΕ ΠΟΙΟΝ;
ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ
Εκδόσεις Opera Animus
Εικόνα: https://gr.pinterest.com/pin/297659856625871560/