fbpx

Με στόχο το κοινό καλό, θα ήταν θετικό να μπορούσε καθένας ν’ ασχοληθεί με την προσωπική του εξέλιξη (JORGE BUCAY)

Με στόχο το κοινό καλό, θα ήταν θετικό να μπορούσε καθένας ν’ ασχοληθεί με την προσωπική του εξέλιξη (JORGE BUCAY)

Όλη τη βδομάδα, ο μικρός κυνηγάει στο σπίτι τον μπαμπά, με τον “Γκρινιάρη” στο χέρι. Θέλει να καθίσει μαζί του ο μπαμπάς του, τηρώντας την υπόσχεση που του είχε δώσει, να παίξουν μια παρτίδα για να εγκαινιάσουν το καινούριο επιτραπέζιο που του έκαναν δώρο στα γενέθλιά του.

“Δεν μπορώ τώρα, Ουγίτο” του έλεγε ο πατέρας του. “Θα πρέπει να περιμένεις το Σαββατοκύριακο…”

Το πρωί του Σαββάτου, μόλις ο Ούγο σηκώνεται απ’ το κρεβάτι και βλέπει τον μπαμπά του να κάθεται στο γραφείο, τρέχει στο δωμάτιό του να φέρει το επιτραπέζιο που δεν έχει εγκαινιάσει ακόμα.

«Σήμερα είναι Σάββατο… έτσι δεν είναι μπαμπά;» ρωτάει ο μικρός.

«Ναι, αγοράκι μου» παραδέχεται ο πατέρας του όμως πρέπει να τελειώσω μια δουλειά που έχει μαζευτεί από τις προηγούμενες μέρες. Ζήτα από τη μαμά να παίξει μαζί σου…»

«Όχι, όχι» διαμαρτύρεται ο εξάχρονος πιτσιρίκος. «Μου το έχεις υποσχεθεί…»

«Αυτό είν’ αλήθεια, όμως αυτή τη στιγμή έχω άλλα, πιο επείγοντα πράγματα να κάνω.»

«Και πότε θα τελειώσεις αυτά τα πράγματα;»

«Σε δύο ώρες» λέει ο πατέρας υπερβάλλοντας, με σκοπό να τον αποθαρρύνει.

«Ουφ!» λέει ο μικρός, και κάνοντας μεταβολή, βγαίνει από το δωμάτιο.

Ο μεγάλος δείκτης φτάνει στον μικρό ακριβώς τη στιγμή που δείχνει τον αριθμό 12, κι αυτό, όπως του είπε η μητέρα του, σημαίνει πως έχουν περάσει ακριβώς δύο ώρες.

«Παίζουμε τώρα, μπαμπά;»

«Όχι, αγόρι μου, λυπάμαι. Δεν έχω τελειώσει ακόμα τη δουλειά μου…»
«Όμως, μου είπες σε δύο ώρες… Δηλαδή, έλεγες ψέματα

«Δεν είν’ έτσι, Ουγίτο. Έχω δουλειά…»

Τα δάκρυα στο προσωπάκι του μικρού έχουν ήδη αρχίσει να κυλάνε, όταν ο πατέρας του έχει μια ιδέα. Παίρνει από το γραφείο του ένα περιοδικό που έχει στο εξώφυλλο έναν έγχρωμο παγκόσμιο χάρτη με πολιτική διαίρεση.

«Κοίτα, αγόρι μου, θα σου προτείνω ένα παιχνίδι» του λέει, ενώ σκίζει το φύλλο και ψάχνει στο συρτάρι του γραφείου του να βρει ένα ψαλίδι.

Ο άνδρας κόβει εδώ κι εκεί, μετατρέποντας το φύλλο σ’ ένα σωρό χαρτάκια με ακανόνιστο σχήμα.

«Αυτό είναι σπαζοκεφαλιά… ένα παζλ όπως το λες εσύ.
Το παιχνίδι είναι να συναρμολογήσεις τον παγκόσμιο χάρτη βάζοντας κάθε χώρα στη θέση της» λέει ο πατέρας του. «Όταν τελειώσεις τη συναρμολόγηση του χάρτη, θα παίξουμε και γκρινιάρη.»

Ο πατέρας ξέρει ότι ο μικρός, χωρίς να έχει ιδέα πώς είναι ο παγκόσμιος χάρτης, θα κάνει πάνω από μια ώρα ώσπου να τον συναρμολογήσει κι έτσι θα φτάσει το μεσημέρι. Μετά το μεσημεριανό του ύπνο, ίσως μπορέσει τελικά να καθίσει να παίξει με τον γιο του, όπως του έχει υποσχεθεί.

Ξεφυσώντας και πάλι από θυμό, καταλαβαίνοντας όμως ότι αν δεν δεχτεί αυτούς τους όρους δεν έχει Γκρινιάρη, ο μικρούλης παίρνει τα χαρτάκια που του δίνει ο πατέρας του και πάει στο δωμάτιό του.

Περνάνε πέντ’-έξι λεπτά, και ο Ουγίτο ξαναμπαίνει στο δωμάτιο με τον παγκόσμιο χάρτη συναρμολογημένο τέλεια.

Κάθε χώρα στη θέση της και κάθε χαρτάκι κολλημένο με σελοτέιπ.

«Έτοιμο, μπαμπά. Πάμε τώρα να παίξουμε Γκρινιάρη;»

Ο πατέρας χαμογελάει, απορημένος.

«Μα… πώς το έκανες;» ρωτάει εξετάζοντας το τέλειο αποτέλεσμα. «Αφού δεν έχεις ξαναδεί παγκόσμιο χάρτη… Πώς τον συναρμολόγησες τόσο γρήγορα;»

«Όχι, μπαμπά, δεν έχω ξαναδεί παγκόσμιο χάρτη σαν αυτόν… Όταν τον έκοβες, όμως, είδα ότι στην πίσω μεριά του φύλλου υπήρχε η φωτογραφία ενός άνδρα. Έτσι, όταν πήγα στο δωμάτιό μου, γύρισα τα χαρτάκια από την άλλη μεριά κι έφτιαξα το πρόσωπο του κυρίου βάζοντας τα χαρτάκια το ένα δίπλα στο άλλο. Εύκολο ήταν. Όταν έφτιαξα τον άνθρωπο, ο κόσμος τακτοποιήθηκε από μόνος του.»

Μπορείτε να το πείτε επαγγελματική διαστροφή, αλλά μετά από τόσα χρόνια έχω πειστεί ότι μόνο δουλεύοντας πάνω στο άτομο μπορεί να γίνει εφικτή η όποια αλλαγή οραματιζόμαστε για τον κόσμο στον οποίο ζούμε.

 

 

 

 

20 ΒΗΜΑΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ
ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ
ΕΚΔΟΣΕΙ OPERA ANIMUS

Εικόνα: https://gr.pinterest.com/pin/23432860541707019/



Facebook

Instagram

Follow Me on Instagram