17 Σεπ Θάνατος. Ο Μεγάλος Ύπνος (OSHO)
Η πρώτη μου εμπειρία θανάτου δεν ήταν μία απλή αντιμετώπιση. Ήταν κάτι σύνθετο. Ο άνθρωπος που αγαπούσα, πέθαινε. Τον είχα σαν πατέρα μου. Με είχε αναθρέψει δίνοντάς μου απόλυτη ελευθερία, χωρίς περιορισμούς, χωρίς να με πιέζει και χωρίς να μου λέει κάνε αυτό ή μην κάνεις το άλλο. Μόνο τώρα μπορώ να αντιληφθώ την ομορφιά εκείνου του ανθρώπου.
Τον αγαπούσα επειδή αγαπούσε την ελευθερία μου. Μπορώ να αγαπήσω μόνο όταν γίνεται σεβαστή η ελευθερία μου. Αν πρέπει να παζαρέψω και να πάρω αγάπη προσφέροντας την ελευθερία μου, τότε η αγάπη δεν είναι για μένα.
“Κύριέ μου, αυτή τη ζωή που μού έδωσες, σου την δίνω πίσω, με τις ευχαριστίες μου.”
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του παππού μου, αν και ποτέ δεν πίστευε στον Θεό και δεν ήταν ινδουιστής.
…
Τού ψιθύρισα:” Παππού, έχεις, τίποτα να μου πεις;”
Έβγαλε το δαχτυλίδι του και το έβαλε στο χέρι μου. Αυτό το δαχτυλίδι ήταν πάντα για μένα ένα μυστήριο. Σε όλη του τη ζωή δεν επέτρεψε σε κανέναν να το κοιτάξει.
Στην κορυφή είχε ένα διαμάντι, μέσα μια μικρή φιγούρα του Μαχαβίρα. Από τις δύο πλευρές είχε δύο κομμάτια κρύσταλλο, που έκαναν την εικόνα να δείχνει τεράστια. Με δάκρυα στα μάτια, μου είπε:” Δεν έχω τίποτε άλλο να σου δώσω, γιατί ό,τι είχα, θα σού το πάρουν, όπως μου το πήραν κι εμένα. Το μόνο που μπορώ να σου δώσω, είναι η αγάπη μου για εκείνον που γνωρίζει τον εαυτό του.”
Αν και δεν κράτησα εκείνο το δαχτυλίδι, εκπλήρωσα την επιθυμία του. Γνώρισα τον εαυτό μου. Ο παππούς μου όμως μιλούσε για τον Μαχαβίρα. Τον αγαπούσε και μετέδωσε την αγάπη του και σ’ εμένα. Σέβομαι την αγάπη του για τον Μαχαβίρα και τον ευγνωμονώ για την αγάπη του για μένα. Τα τελευταία λογια στα χείλη του ήταν :” Μην ανησυχείς, γιατί δεν πεθαίνω.”
Περιμέναμε να δούμε αν θα έλεγε κάτι άλλο, μα αυτό ήταν όλο.
Η γιαγιά μου κρατούσε το χέρι μου και ήμουν εντελώς σαστισμένος, καθώς δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Το κεφάλι του παππού μου ήταν στα γόνατά μου. Είχα βάλει το χέρι μου στο στήθος τουκαι σιγά σιγά η αναπνοή του εξαφανιζόταν, μέχρι που δεν ανέπνεε πια. Το είπα στη γιαγιά μου κι εκείνη είπε: “Μην ανησυχείς ! Είχε ζήσει αρκετά , δεν υπάρχει λόγος να ζητήσει τίποτα περισσότερο. Να θυμάσαι , γιατί αυτές είναι στιγμές που δεν ξεχνιούνται, ποτέ να μη ζητάς περισσότερο. Αυτό που είναι , είναι αρκετό.”
Ακόμα θυμάμαι εκείνη τη σιωπή. Μείναμε κάμποση ώρα αμόλητοι και ακουγόταν μόνο ο ήχος από τις ρόδες του κάρου.
Ύστερα, επειδή άρχισα να ανησυχώ για τη γιαγιά μου, τής είπα : “Πες κάτι, μην είσαι τόσο ήσυχη, είναι αβάσταχτο.”
Μπορείς να τοο πιστέψεις; Άρχισε να τραγουδάει ! Έτσι έμαθα ότι ο θάνατος πρέπει να γιορτάζεται . Τραγούδησε το τραγούδι που έλεγαν με τον παππού μου στα νιάτα τους, όταν ήταν ερωτευμένοι.
Ο αποχωρισμός έχει τη δική του ομορφιά.
Ο αποχωρισμός έχει τη δική του ποίηση.
Πρέπει κανείς να μάθει τη γλώσσα του και να τον ζήσει σε βάθος.
Τότε, από τη λύπη βγαίνει ένα καινούργιο είδος χαράς, που μοιάζει σχεδόν αδύνατον, αλλά συμβαίνει, το έχω γνωρίσει.
OSHO
Θάνατος
Ο Μεγάλος Ύπνος
ΕΚΔΟΣΕΙΣ : ΡΕΜΠΕΛ
ΕΙΚΟΝΑ : tumblr.com
