18 Φεβ Αυτό που δεν μπορείς να φτάσεις, το κατηγορείς (ΑΙΣΩΠΟΣ)
Η αλεπού σήκωσε το βλέμμα και είδε μερικά σταφύλια που έλαμπαν σαν μεγάλα κόκκινα πετράδια, ψηλά στον τοίχο.
Άρχισαν να της τρέχουν τα σάλια.
Φαίνονταν ζουμερά, ολοστρόγγυλα και ώριμα, έτοιμα να κοπούν. Τινάζοντας τα πίσω πόδια της, έκανε ένα σάλτο με τα νύχια τεντωμένα, αλλά αστόχησε.
Η αλεπού ξαναπροσπάθησε, παίρνοντας φόρα και πηδώντας, αλλά, όσο κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να φτάσει τα σταφύλια.
Ο καυτός ήλιος είχε καλύψει τα πάντα με το παχύ κόκκινο μανδύα του, και η αλεπού άρχισε να κουράζεται και να διψάει. Τα σταφύλια όμως παρέμεναν εκεί και υπόσχονταν να σβήσουν τη δίψα της – ήταν σαν να την προκαλούσαν με τη ζουμερή τους σάρκα.
Η αλεπού άρχισε να θυμώνει. Κοίταξε τα σταφύλια και γρύλισε. Το ελαφρύ αεράκι τα κούνησε ελαφρά. Λες να έπεφταν;
Αλλά όχι, δεν έπεσαν. Δε θα κατάφερνε ποτέ να τα φτάσει;
Η αλεπού πήδησε ξανά όσο πιο ψηλά μπορούσε για να φτάσει τα ζουμερά σταφύλια που κρέμονταν πάνω από το κεφάλι της.
Αλλά, κι αυτό το άλμα ήταν μικρότερο από το ύψος των σταφυλιών.
Κουρασμένη, λαχανιασμένη, ιδρωμένη , έχοντας πέσει πολλές φορές, κοίταξε γύρω της για να δει αν την είδε κανείς.
Ένα μικρό κουνελάκι την παρακολουθούσε μέσα από ένα θάμνο.
Η αλεπού απομακρύνθηκε από τα σταφύλια καμαρωτή.
Το κουνέλι την ακολούθησε και ρώτησε: “Θείτσα, τι συνέβη; Γιατί δεν μπορούσες να φτάσεις τα σταφύλια;”
Η αλεπού θύμωσε πολύ και είπε : “Δεν τα ήθελα. Γι’ αυτό δεν τα έκοψα. Δεν ήταν γινωμένα. Να μου λείπουν τα ξινά σταφύλια.”
Ηθικό δίδαγμα:
Αυτό που δεν μπορείς να φτάσεις, το κατηγορείς – “τα σταφύλια ήταν ξινά”.
