Την κάμαρην αυτή, πόσο καλά την ξέρω. Τώρα νοικιάζονται κι αυτή κ’ η πλαγινή για εμπορικά γραφεία. Όλο το σπίτι έγινε γραφεία μεσιτών, κ’ εμπόρων, κ’ Εταιρείες. Ά η κάμαρη αυτή, τι γνώριμη που είναι. Κοντά στην πόρτα εδώ ήταν ο καναπές, κ’ εμπρός του ένα τούρκικο χαλί· σιμά το ράφι με...
Περπατώ και νυχτώνει. Αποφασίζω και νυχτώνει. Όχι, δεν είμαι λυπημένη. Υπήρξα περίεργη και μελετηρή. Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα. Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται, πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε. Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς. Όχι, δεν είμαι λυπημένη. Πέρασα μέρες με βροχή, εντάθηκα πίσω...
Σχήμα Δεν είναι φωτεινότερο πράγμα από την Αλήθεια ψάχνεις μ' έρωτα και μανία να τήνε βρεις; είναι η έρευνά σου σαν τη Νύχτα καρποφόρα, που έχει ασφαλές, ότι θα σκάσει ο Ήλιος πομπωδώς η έρευνά σου σαν τη Νύχτα, που όσα ερέβη και αν δέρνουν, κάτι σιγολάμπει, είτε η πληθώρα των άστρων,...
Αρκεί να τραβήξεις ένα ξέφτι απ’ όσα ύφαν’ η συνήθεια κι ευθύς την καταστρέφει Η τόλμη έστω μιας φοράς δίχως ν’ αφήσεις το νήμα που στα χέρια σου κρατάς ανοίγει δρόμους που ποτέ δεν είδες Μιας στιγμής η αστραπή τη νύχτα τη ραγίζει Πάνος Κυπαρίσσης Σκύβοντας Ουρανέ Εκδόσεις Αθήνα: Γαβριηλίδης 2015...
Το ακόλουθο ποίημα ανήκει στη συλλογή Το βάθος του κόσμου, που εκδόθηκε το 1961 (Τα Ποιήματα, τόμος Β, Αθήνα: Εκδόσεις Τρία Φύλλα, 1981, σ. 203). Κάθονται οι δυο τους στο γύρο του πηγαδιού. Πρώτη φορά δεν είναι που ο ήλιος Φωτίζει απ’ αντίκρυ δυο πρόσωπα, δυο Διαβάτες του κόσμου. Ωστόσο, Δεν...
